یکی از جنبه‌های انقلاب ادبی نیما تمرکز و توجه او به حوزۀ نحو بود، به‌طوری‌که می‌توان گفت «نحو» از ممیزه‌های هویت‌بخش به مکتب نیماست. با وجود اینکه صد سال از انتشار افسانه و شروع شعر نو نیمایی گذشته؛ اما هنوز برخی از زوایای شعر نیما به‌ویژه زبان و نحو شعری او، برای مخاطبان شعر فارسی به روشنی تبیین نشده و به صورت مسئله باقی مانده است. این کتاب در پاسخ به این پرسش نگاشته شده است که چرا نیما این اسلوب زبانی خاص را برای اشعار آزاد خود به کار گرفت و این آرایش نحوی چه نقشی در ساختار شعر او ایفا کرد. این اثر که تز دکتری نگارنده در دانشگاه فردوسی مشهد بوده است، با تکیه بر سه دانش سبک‌شناسی، بلاغت و زبان‌شناسی ساخت‌های زبانی نیما را براساس کارکرد و نقشی که در شعر ایفا می‌کنند، در قالب شش فصل به بحث می‌گذارد.
۶۰۰,۰۰۰ تومان
